Wat begon als een persoonlijk gebaar, groeide uit tot een doorlopend – en misschien wel oneindig – onderzoek naar liefde, tijd, identiteit en verandering. In elk portret probeer ik niet alleen een moment vast te leggen, maar ook de sporen van een gedeeld verleden: de zachte verschuiving tussen kijken en gezien worden. Elk portret riep verhalen op, en uit dat verlangen ontstond de zoektocht naar beelden die naast elkaar konden bestaan. Zo wordt het persoonlijke een spiegel voor iets groters – een voortdurend gesprek tussen liefde, tijd en de onvermijdelijke beweging van verandering.
Twee beelden vormen telkens het uitgangspunt. Het portret is daarbij mijn vertrekpunt – het meest directe contact. Ze onderzoeken wat er gebeurt tussen vasthouden en loslaten, tussen herinneren en vergeten. In die ontmoeting ontstaat een ruimte waarin tijd zich ophoopt – waar iets intiems langzaam iets universeels raakt. Daar tegenover plaats ik een tweede beeld dat associatief reageert: soms versterkend, soms vervreemdend, soms afleidend. Het is een manier om opnieuw te kijken naar wat ik dacht al te kennen.
Door de beelden als tweeluiken te presenteren, ontstaat er een dialoog tussen twee momenten: een subtiel spel van nabijheid en afstand. De twee foto’s kunnen samen worden gelezen als één nieuw geheel.
Het archief vormt de stille basis van dit werk. Tussen 2020 en 2025 heb ik honderden foto’s gemaakt van mijn geliefde. Ik voelde de behoefte om die beelden opnieuw aan te raken – niet om herinneringen te bevestigen, maar om te onderzoeken wat er met tijd gebeurt in beeld.